«خندۀ گلفروش»

صدای پای که از کوچه‌ها به گوش آمد
که باز خنده به لبهای گلفروش آمد

صدای پای که آمد که باز حافظ گفت
که موسم طرب و عیش و ناز و نوش آمد

مگر به قطرۀ باران چه نوشدارو بود
که خاکِ مرده، چو نوشید از آن، به هوش آمد

درخت بید که از باد هم نمی‌لرزید
به یک نسیم بهاری به جنب‌و‌جوش آمد

به گل‌فشانی اردی‌بهشت و فروردین
چمن ز باد بهاری شکوفه‌پوش آمد

مگر عروس گل از چهره رونمایی کرد
که عندلیبْ غزل خواند و در خروش آمد

بهار آمد و قمری زبان به نغمه گشود
همو که فصل زمستان ز غم خموش آمد

فروردین ۹۴