رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی در مراسم اختتامیه جشنواره شعر دانش آموزی (موسم گل) گفت: خوشحالم از این بابت که انقلاب و جمهوری اسلامی باعث شکفته شدن این همه گل در موسم گل شده است. بلبل‌ها در موسم گل به وجد آمده‌اند و می‌خوانند و خوب هم می‌خوانند.

مراسم اختتامیه هفتمین جشنواره شعر دانش‌آموزی (موسم گل) پنجشنبه ۲ شهریور با حضور غلامعلی حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، محسن مومنی شریف رئیس حوزه هنری، فاضل نظری رئیس حوزه هنری تهران و شاعران شرکت‌کننده در این جشنواره در تالار سوره حوزه هنری برگزار شد.

دکتر حداد عادل به عنوان آخرین سخنران این مراسم گفت: بعد از آن‌ که ۶ نوبت دوستان مدرسه فرهنگ، موسم گل را در باغچه کوچکی برگزار کردند، حالا به همت آقای مومنی شریف و دوستانشان، موسم گل ایرانگیر شده است و از همه استان‌ها در آن شرکت کرده‌اند. هفتمین دوره موسم گل، در واقع تولد دیگری بود برای مسابقات شعر دانش‌آموزی. بسیار خوشحالم که این قدم مبارک برداشته شد.

وی افزود: از شرکت در این‌گونه جلسات بسیار خوشحالم. دلم می‌خواست همین‌طور می‌نشستم و شما دانش‌آموزان شعر می‌خواندید. با این که هر کسی در این جلسات مایل است تا زودتر نوبت به خودش برسد تا شعر بخواند، ولی خدا شاهد است که دوست داشتم سهم خودم را به شما می‌دادم و هیچ پشیمان نمی‌شدم چون وقتی می‌بینم جوان‌ها و نوجوان‌ها این‌گونه از زبان فاخر بهره می‌برند، جان می‌گیرم و به آینده امیدوارم می‌شوم.

رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی ادامه داد: خوشحالم از این بابت که انقلاب و جمهوری اسلامی باعث شکفته شدن این همه گل در موسم گل شده است. بلبل‌ها در موسم گل به وجد آمده‌اند و می‌خوانند و خوب هم می‌خوانند. این زبان فارسی سرمایه ماست؛ سرمایه ملی ماست و همچنین میراث پدران ماست. چندین هزار سال است که از زمان پارسی باستان، فارسی میانه و فارسی نو یا دری، صیقل خورده، جلا پیدا کرده و با غنایی که پیدا کرده برای ما به یادگار مانده است. ما هم باید این زبان را حفظ کنیم و به دست آیندگان بسپاریم. این زبان، رکنی از ارکان ملی هویت ماست.

دکتر حداد عادل گفت: وقتی نوجوانان آذربایجان که زبان مادری‌شان آذری است، به فارسی شعر می‌خوانند، لذت می‌برم چون با این که زبان محلی و مادری‌شان آذری است باز دلبسته این زبان اصیل هستند. زبان فارسی موسیقی دلنشینی دارد. هر زبانی یک موسیقی دارد. چند سال پیش در یکی از گردهمایی‌های مربوط به استادان زبان و ادب فارسی، یکی از اساتید تاجیک خاطره‌ای نقل کرد. او می‌گفت در زمانی که اتحاد جماهیر شوروی هنوز از هم نپاشیده بود، یک گردهمایی ادبی برگزار شد و از همه کشورهای عضو این اتحاد یک استاد دعوت شد. در آن برنامه قرار شد که هر استاد به زبان مادری خود سخن بگوید و دیگران که طبیعتا حرف او را نمی‌فهمیدند، درباره خوش‌آهنگ بودن زبانش قضاوت کنند تا روشن شود که خوش‌آهنگ‌ترین زبان کدام است. در آن مراسم رای بر این بود که زبان فارسی، خوش‌آهنگ ترین زبان است.

وی در ادامه گفت: شعر در سرشت مردم ایران است. مردم عامی و عادی ما هم ذوق شعر دارند. این را از داد و فریادی که دوره‌گردها به راه می‌اندازند، می‌توانید درک کنید. اشعار دوره‌گردها و دیگر مسائل همه نشان می‌دهند که فارسی زنده است و ان‌شا‌الله زنده خواهد بود. یک نکته مهم این که شعر یک هنر است ولی هنری بی ابزار و وسیله است. دیده‌اید که به شوخی ضرب المثلی وجود دارد که در جواب برخی جملات می‌گوید «امکانات نبود»، اگر کسی شعر بد بگوید، نمی‌تواند بگوید امکانات نبود چون شعر در دسترس‌ترین هنر است. شاعران از هیچ دولتی وسیله، دستگار و مواجب نمی‌خواهند. شاعری طبع روان می‌خواهد. شعر بسیار ساده است ولی ببینید با همین سادگی با جان مردم چه می‌کند و چه حرکت‌هایی ایجاد می‌کند.