مراسم یادبود دکتر جواد توکلی بزاز عضو هیئت‌علمی گروه ژنتیک و معاون سابق دانشجویی فرهنگی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، با حضور دکتر غلامعلی حدادعادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ظهر روز شنبه ۱۲ مهرماه در تالار ابن‌سینا برگزار شد. 

دکتر غلامعلی حداد عادل در مراسم یادبود دکتر جواد توکلی، درگذشت این استاد فرهیخته را به همکاران و دانشجویان ایشان تسلیت گفت و افزود: شاید در ذهن شما ایجاد شود چرا در مراسم دکتر توکلی از حداد عادل دعوت‌شده که نه پزشک است نه آملی که همشهری دکتر باشد.

وی ادامه داد: من خود را صاحب‌عزا می‌دانم فاصله سنی من با مرحوم توکلی ۲۲سال است و به‌نوعی در رده فرزندان من است، امروز بعد از فقدان این استاد چهار نسل از خانواده من تأسف می‌خورند از مادرم تا خودم، فرزندانم و نوه‌های من هیچ‌گاه محبت‌های دکتر را فراموش نمی‌کنند.

 دکتر حداد عادل به سابقه آشنایی خود و دکتر توکلی اشاره کرد و گفت: در دهه ۶۰که معاون پژوهشی وزارت آموزش‌وپرورش و مسئول رسیدگی به کتب درسی بودم از طرف معلمان و مردم نامه‌های زیادی به اداره ما ارسال می‌شد که در این میان ‌نامه‌ای از یک دانش‌آموز از شهر آمل در مورد کتاب درسی نظرم را جلب کرد تمام آن نامه‌ها را می‌خواندم جواب می‌دادم اما می‌دیدم فراتر از یک دانش‌آموز است به قولی خوبان فراوان دیدم اما تو چیز دیگری.

وی ادامه داد: من نامه‌ها را جدی می‌گرفتم و به تمامشان جواب می‌دادم و همه را نگهداری کردم تا اینکه جواد دوران دبیرستان را تمام و در دانشگاه مشهد پذیرفته شد، زمانی برای سخنرانی از طرف انجمن اسلامی دانشگاه مشهد دعوت شدم و اولین دیدار حضوری ما در آنجا بود این دیدارها در تهران ادامه داشت و با رفت‌وآمد خانوادگی تداوم پیدا کرد به دلیل محبت‌های جواد، از بس محبت می‌کرد آدم را شرمنده خودش می‌کرد.

وی اظهار داشت: تصویری که در این سی‌وچند سال در ذهنم نقش بسته را در چند جمله بیان می‌کنم، مهم‌ترین عنصر جواد محبت بود مهرورزی بود، او گل بی‌خار بود، مسئولیت‌پذیر، دارای وجدان کاری، سخت‌کوش، خوش‌بیان، دانشمند خوش‌محضر و بسیار مؤدب بود. بعد از محبت ادب بزرگ‌ترین عنصر دکتر توکلی بود همیشه نسبت به اساتید خود حق‌شناس و قدردان بزرگان خود بود.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب پارسی تصریح کرد: مرحوم توکلی بافرهنگ بود و بسیار اهل مطالعه در حوزه وسیعی غیر از رشته خود اطلاعات داشت و همین فرهنگ وسیع، موجب برقراری ارتباط او با همه بود، اهل هنر بود و علاقه‌مند به ادبیات شاعران خوب روزگار را می‌شناخت. توکلی یک استثنا بود و ذوق ادبی داشت، اهل‌قلم بود خوب می‌نوشت، عمیقاً متدین بود، انقلابی بود وقتی حسین شیخ‌الاسلام در اسفندماه براثر کرونا از دنیا رفت پیامی برای من نوشت و از او به‌عنوان قهرمان مبارزه با صهیونیست یادکرد، نه اهل افراط بود نه تفریط و انحراف می‌دانست که چه کسی خدمتگزار کشور است.

دکتر حداد عادل شعری از خود را در پایان با بیان این که جواد گوهری بود که از دست دادیم شعری از اشعار خود را قرائت کرد:

دیشب به یاد لعل لبت خون گریستم – چون ارغوان شکفتم و گلگون گریستم

چون چشمه سر به سنگ زدم در غم فراق – چون جویبار در دل هامون گریستم

چون چنگ دور ماند ز سر پنجه‌ای لطیف – با یاد آن نوازشگر موزون گریستم

گاهی چو رود جمله تنم غرق اشک بود – گاهی چو کوه یکه و محزون گریستم

بر کشتزار خشک دل خویش بی‌دریغ – در فصل غم، چو دجله و جیحون گریستم

آهو صفت ز مردمک چشمم گریختی – من نیز بی تو لاله صفت خون گریستم

عادل چگونه شرح توان داد داغ دوست – چون می‌توان سرود که من چون گریستم