* فکر می‌کنم مناسب باشد که گفت‌وگو را با مرور سال ۹۲آغاز کنیم. سالی که گذشت برای شما چگونه بود؟

– سال ۹۲سال مهمی در سیاست ایران بود. ما این سال را به دو بخش سه ماهه و نه ماهه تقسیم می‌کنیم؛ سه ماه نخست، تلاش انتخاباتی بود و نه ماه بعد، دوران جدید آقای روحانی که آن دوران را به دوران اعتدال و تدبیر و امید موسوم کردند. در سه ماهه اول تلاش ما این بود که ائتلاف سه گانه به نتیجه برسد و اصولگرایان حتی الامکان با نامزد واحد وارد انتخابات شوند که متاسفانه این تلاش به نتیجه نرسید و نه تنها در ائتلاف سه گانه وحدت حاصل نشد بلکه نامزدهای دیگری هم خارج از ائتلاف سه گانه وارد صحنه شدند و تصمیم گیری برای مردمی که می‌خواستند به اصولگرایان رای دهند دشوارتر شد. از سوی دیگر، با رفتن آقای دکتر عارف هم زمینه ای برای پیروزی اصلاح طلبان فراهم شد و هم در میان آنها وحدت ایجاد شد. مجموع این عوامل به نتیجه انتخابات ۲۴خرداد منتهی شد اگرچه این روند مطلوب ما نبود اما یک خوشحالی برای ما پدید آمد و آن برگزاری انتخابات بود. این انتخابات برای انقلاب و نظام چند امتیاز به بار آورد. اول اینکه مردم با درصد بالایی در انتخابات شرکت کردند.